قالبگیری دو فاز

قالبگیری دو فاز تک مرحله و دو مرحله

قالبگیری دو مرحله ای مشکلاتی نظیر افزایش زمان صرف شده بالینی، احتمال آلودگی و یا عدم اتصال را می تواند به همراه داشته باشد. در نتیجه به منظور جلوگیری هر چه بهتر از این قبیل مشکلات، روش قالبگیری با دو فاز ولی در یک مرحله که با نام multiple mix نیز شناخته می شود، ابداع گردید.

در این روش، قالبگیری بعد از مرحله تراش انجام می گیرد. بعد از انتخاب تری، پوتی یا ماده هوی درون تری قرار گرفته و سپس به طور همزمان واش جهت ثبت نواحی حساس استفاده می شود. در این نوع از قالبگیری ضروریست که دستیار پزشک حضور داشته باشد و در زمانی که پزشک مشغول آماده سازی و همزدن و تزریق واش بر روی نواحی حساس دندان می باشد، دستیار اقدام به قرار دهی پوتی در تری پس از همزدن نماید. پس از تزریق واش لازم است که تری حاوی پوتی سریعا بر روی آن برگردانده شود. در این روش پوتی، واش را به نواحی حساس هدایت می کند. البته بدیهی است که مدت زمان ست شدن را ماده ای که زمان بیشتری برای ست شدن لازم دارد تعیین می کند.

قالب خارج شده در نواحی مختلف ممکن است دارای یکی از دو رنگ مختلف و فاقد الگویی یکسان باشد. حتی ممکن است در برخی از نواحی حساس، پوتی با کنار زدن واش، باعث بوجود آمدن دقت ثبت کمتری شده باشد. در تکنیک های دو مرحله ای این حالت یک مشکل بزرگ خواهد بود ولی در این روش می تواند قابل قبول باشد. استفاده همزمان از پوتی و واش در این روش، مشکل عدم اتصال پوتی و واش را به گونه ای که در روش دو مرحله ای وجود دارد را به همراه نخواهد داشت. اما لازم به ذکر است که اگر همزمان بودن آماده سازی واش و پوتی رعایت نشود، همان مشکل بوجود خواهد آمد. بنابراین توصیه می شود همزدن پوتی به دلیل زمانبر بودن، کمی زودتر شروع شود.

از معایب این تکنیک قالبگیری می توان به امکان نفوذ پوتی به فضاهای بین دندانی و دشواری خارج کردن آن اشاره کرد. همچنین بدلیل عدم وجود کنترل بر روی ضخامت واش، احتمال به دام افتادن حباب هوا در این روش بیشتر از سایر روش هاست. به حداقل رسیدن زمان بالینی صرف شده از بزرگترین محاسن این تکنیک است. این روش قالبگیری برای بیمارانی که دارای رفلکس تهوعی شدید هستند بسیار مناسب است.

دو فاز دو مرحله

 تهیه پوتی قبل از هرگونه تراش

در این روش، قالب اولیه از دهان بیمار به وسیله پوتی گرفته می شود. و پس از تراش دندان، واش آماده و درون تری قرار داده می شود. در این صورت فضای لازم برای واش با تراش خوردن دندان ها فراهم می شود. در این روش از حداقل واش ممکن استفاده شده و طبیعتا نگرانی در مورد انقباضات حجمی کمتر می شود. از سوی دیگر تنها در ناحیه تراش خورده برای واش فضاسازی شده است در نتیجه ضخامت واش یکنواخت نخواهد بود. این ایراد در صورت تراش خوردن تمام دندان های تحت پوشش تری، رفع می شود.

تهیه پوتی با وجود روکش موقت

این روش به طور کلی مشابه روش قبل است، با این تفاوت که قبل از تراش دندان ها، قالبی از دهان گرفته نمی شود. و بعد از اتمام تراش، روکش موقت بدون نیاز به سمان، روی دندانهای تراش خورده قرار داده می شود و سپس قالب پوتی گرفته می شود. در این حالت فضای لازم برای واش از طریق حذف روکش موقت فراهم می شود.

تهیه پوتی با Spacer

در این روشقالبگیری که بعد از تراش دندانانجام می شود، تمامی سطح زیر تری با ورقه های سلولزی مناسب پوشانده می شود. پس از خارج کردن آسان پوتی و ورقه از روی دندان، واش را آماده کرده و مرحله دوم قالبگیری انجام می گیرد. از بزرگترین فواید این روش، یکنواختی فضای واش در نواحی زیر تری است.

تهیه پوتی بدون Spacer

در این روش نیز مانند روش قبل قالبگیری به مرحله بعد از تراش دندان موکول می شود. پس از تهیه و اعمال و خارج سازی پوتی از دهان، واش درون تری قرار گرفته و قالبگیری دوباره انجام می گیرد. عدم ایجاد فضا برای واش و دشواری در خارج کردن تری، خصوصا با سیلیکون افزایشی و پلی اتر از معایب این روش است.

قالب بدست آمده توسط این روش، دارای ورقه نازکی از واش است. بنا بر میزان شدت فشار وارده به تری در هنگام قالبگیری، ممکن است در برخی نقاط حجم کمتری از واش دیده شود و یا اصلا دیده نشود. در صورت عدم پوشش نواحی حساس با ماده واش در این روش، ممکن است نیاز به قالبگیری مجدد باشد.